Padişahın Sultan Kızı

Padişahın fermanı: "Ülkede ne kadar büyücü varsa saraya toplanıp, hasta olan sultan kız için maharetlerini gösterecek. Beceremeyenlerin kellesi gidecek."

Bayıla bayıla izlediğimiz Keloğlan serisindeki içler acısı vaziyetleri göz ardı edip, bir buçuk saat iyi vakit geçirmek uğruna gerçekleri rafa kaldırışımız.

Derler ki sultan kız hastadır. Hiçbir "hekim" tedavi edemediği için çare bu sefer de "cinci hocalar" 'da aranmaktadır. Cinci hoca dediğin, kapısı dertli olan tarafından arşınlanan tüccardır bizim bildiğimiz. Fakat söz padişah kızı olduğu zaman, memleketteki tüm büyücüler zorla saraya getirilir ve maharetlerini kullanmaları için zorlanır. Diyelim ki hepsi gerçekten büyücüdür, sultan kızı iyi edecek maharetleri olmak zorunda mıdır? Büyü kötü şeydir vesselam. Keza üfürükçülük dünyanın en sefil mesleğidir. Asla büyücüleri övmek değildir buradaki amaç. Ama bir zihniyet düşünün ki, büyücüleri, kızını iyi etmek için zorla sarayına getirtip,başaramadıklarında da kellelerini vurdursun? Söz konusu bir sultan kız. Öyle ki narin, son derece kırılgan; bir gün tahta oturması tıbben mümkün değil yani. Ama babası tahtın sahibi ya, onu kurtarmak için ülkenin yarısı feda edilebilir. Gelecekte ondan hiçbir şey beklenmese bile sadece sultan olması kafi. Bu zavallılık, bizler için seyirlik zevk. Oysa ki uzun seneler bu şekilde işleyen düzende hüküm sürmüş bir algı tarzı. Filmin başında sultan kızı iyi etmek için zorla saraya getirilen köleler kelleyi zorla teslim ederken, sonunda da sultan kız ile evlenmek için sarayda yapılacak yarışmalara katılmak için gönüllü olarak kabul edilirler. Söz konusu daha acil bir durumken topyekün saraya getirilen kölelere, mevzu sultan kız ile evlenmek olunca yarışmalara "kendi isteğiyle" katılma şansı tanınıyor. Her türlü onlarca kelle gidecek, bu biliniyor çünkü. Padişah dediğin kelle kestirmekle gurur duyuyor o dönemde. Film boyunca da ülke yönetimine dair hiçbir replik, görüntüye rastlamıyoruz. Sarayda dolanan "casus"'un haberini alınca da ferman belli: "yakalayın öldürülsün."

Mahkeme söz konusu bile değil. Padişahın olmayan insafına öyle bir kalınmış ki, canlarını kurtarmak için bile mücadele etmiyorlar adeta. Padişah canı bir şey  çektiği zaman elini çırpıyor ve cariyeler önünde bitiveriyor. Çünkü kadın olmanın iki karşılığından fazlası münasip değil: Annelik ve cariyelik. Ülkedeki adamların eğitim seviyesi öylesine yerlerde ki, ülkenin "en akıllısı" bizim keloğlan oluyor. Ahım şahım bir zekadan bahsetmek mümkün değil oysa ki. Sadece körler ülkesinde tek gözü olan kral olur misali bir anlayış. Ve sonunda padişahın kızını alıyor ve köye dönüyor. Padişah kızını fakir bir çobana verip gönül rahatlığıyla köye yolluyor üstelik eşek sırtında.

Masal uyarlaması olduğu için elçiye zeval olmaz diyerek fazla yerden yere vurmamak lazım. Ama zaten yere vurduğumuz filmin kendisi değil, vahşet mahiyetindeki kafa kesme olayı. Padişahın canı bir şeye sıkıldı mı kelle kesip rahatlıyor. Halktan biriysen üstelik de fakirsen zaten layığın bundan fazlası değil.

Masallar sadece anonim halk tarafından uydurulan hayal gücü değildir. Topluma bir şekilde gelir dokunur.  Masalı dinlemek, izlemek değil içler acısı olan. Milenyum sonrası yıllarda, uzay çağında, eline fırsat verilse hala bu şekilde sürdürülecek olan bir yönetim zihniyetinin var olduğunun bilinmesi.  Bazen bir yerlerde sırf bu tarz filmlere esin kaynağı olacak masallar anlatılamasın diye sürer insanoğlunun direnişi. Bir kişinin direnmesi yüzlerce kişinin kellesinin kurtulması demektir. Ama yüzlerce kelle giyotin özlemi çekiyorsa, yağlı urganı aksesuar olarak bedeninde görmek istiyorsa direnen ne yapsın? Direnmeye devam etsin elbette. Çünkü şu ya da bu sebeple direnecek kimse kalmadığı an, bu kesik kelle dolu saraycı masallar üremeye devam edecek demektir. İnsanoğlunun tek derdi bazen, yalnızca layığıyla yaşayabilmektir. Yani direnen her insan, sadece doğuştan ona verilen hakkı almak için direnir. Yaşamak için.